آشپزی ایرانی، همانند فرش ایرانی، اساسا هنری است توده‌ای که به دست زنان و دختران شهر و روستا های این سرزمین پرورانده شده است. هر چند آشپزی حرفه‌ای کمابیش در انحصار مردان است. تفاوت عمده آشپزی حرفه‌ای و آشپزی خانگی در حجم غذاست نه در شیوه پخت و پز؛ آشپزی حرفه‌ای همان آشپزی زنان خانه‌دار است اما در مقیاس بزرگ‌تر و با تجهیزات بیشتر.

فرآورده‌های موجود در ایران متنوع و ممتاز است. میوه، سبزی و تره‌باری که از خاک ایران بدست می‌آید از لحاظ عطر و طعم در جهان بی‌مانند است. گوشت، شیر، کره و روغن هم در ایران نسبت به سایر کشورها امتیاز دارد. دم کشیدن و جا افتادن غذا، آشپزی ایرانی را از سایر شیوه‌های آشپزی در دنیا ممتاز کرده است.

ملل دیگر به هر دلیلی، بیشتر غذاهای خود را به سرعت آماده می‌کنند و در بعضی موارد مثلا آشپزی چینی، بسیاری از مواد را فقط مختصری تفت می‌دهند و بصورت نیم‌پز می‌خورند. در اروپا هم این رسومات تا حدی رایج شده است. از آن جا که ذائقه ما ایرانی‌ها به غذاهای دم کشیده و جا افتاده عادت دارد، بسیاری از ما برای قبول این نوع غذاها آمادگی نداریم ولی البته این امر چیزی جز عادت نیست.

نکته‌ای که با یک نگاه کلی به آشپزی ایرانی روشن می‌شود، این است که هر کدام از غذاهای اصلی ایرانی الگویی است که به واسطه قرن‌ها تجربه بدست آمده است و می‌توان آن را با مواد گوناگون پر کرد. برای دیدن این حقیقت کافی است به انواع پلو، خورش، آبگوشت، اشکنه و کوکوی ایرانی نگاهی بیندازیم؛ در همه این موارد می‌توان گفت که امکان تنوع بی پایان است، در حالی که هویت غذا، هر چه که باشد، سر جای خود باقی می‌ماند. بنابراین خورش، آبگوشت یا اشکنه‌ی ایرانی یک خوراک معین نیست بلکه یک الگویی است برای درست کردن غذاهای بیشماری که می‌تواند با هر فصل از سال یا هر منطقه‌ای از کشور یا با ذوق و توانایی هر پزنده و خورنده‌ای جور در بیاید. این کیفیتی است که آشپزی ایرانی را بطور کلی از آشپزی سایر ملل ممتاز کرده است. کانون فرهنگی مریم با برگزاری کلاس های مختلف آشپزی و سفره آرایی در طول سال، پذیرای شما عزیزان می باشد.